Wywiad z Piotrem Gabrielem Skorupą

Serdecznie zapraszamy na wywiad z Piotrem Gabrielem Skorupą -
mieszkającym w Gelsenkirchen autorem głębokiej, inspirującej poezji.

W.M. Piotrze, powiedz nam, dlaczego poezja. Jak to się zaczęło?

P.G.S. Edward Stachura powiedział kiedyś "wszystko jest poezja". Tak brzmi moja niby banalna odpowiedź, a mówiąc inaczej, bo nie proza, nie sagi, epopeje, nowele, ale i harlekiny itp. W poezji wypowiada się stosunkowo krótko, zwięźle, z sensem i to mi odpowiada. U mnie zaczęło się to stosunkowo dawno, z pewnymi wewnętrznymi oporami.

W.M. Pamiętasz swój pierwszy wiersz? O czym mówi?

P.G.S. Banalnie wydawałoby się współczesny, o tym, że gdy późnym wieczorem wyłączyłem radio zza okna usłyszałem wielkie szczekanie, ujadanie, wycie. Jeden z psów został chyba nieźle pogryziony. Rano z tego samego radia dowiedziałem się o nowych nalotach państwa x na państwo y. I taki właśnie był mój pierwszy wiersz.

W.M. W Twojej poezji sporo jest odważnych treści. Mam na myśli politykę, choć nie tylko. Czy otwartość wyniosłeś z domu, czy do cecha „nabyta”?

P.G.S. Tę otwartość nabyłem kiedy tworzyło mnie życie. Urodziłem się w czasie późnego Stalina i Bieruta, dziś po podeptaniu nawet Wałęsy mamy pana Nawrockiego. Ale był też Jan XXIII, Paweł VI, Jan Paweł II i następni. Dlatego cenię twórczość Jana Twardowskiego, ale i K. I. Gałczyńskiego, J.Tuwima, W. Broniewskiego, chociaż nie stronię od Włodzimierzy Wysockiego i Majakowskiego.

W.M. Na Tuwimie wychowują się pokolenia, więc chyba wszyscy znamy jego twórczość. Opowiesz nam o swojej pracy zawodowej?

P.G.S. Tu w Niemczech pracowałem w ośrodkach dla młodzieży trudnej, potem miałem wylew krwi do mózgu i przeszedłem na emeryturę. Natomiast w Polsce pracowałem w szkolnictwie i później w kulturze, w Rybnickim Ośrodku Kultury. Od listopada 2024 jestem członkiem Związku Literatów Polskich.

W.M. Bardzo bogaty życiorys. A gdzie i kiedy powstają najlepsze wiersze?

P.G.S. Moje wiersze powstają wszędzie, a nie wiem, jakie to są najlepsze.

W.M. mam na myśli te, które są takie według Twojego uznania. Piszesz również haiku. Czy to jest Twoja ulubiona forma wiersza?

P.G.S. Haiku nie jest moją ulubioną formą wiersza, ale nieźle się nią bawię.

W.M. Moim zdaniem dobra zabawa - czy też dobra energia - to jest istotny element każdej pracy. Czy inspirujesz się innymi poetami? Jeśli tak, to kim?

P.G.S. Nie inspiruję się innymi poetami, choć ich twórczość nie jest mi obojętna.

W.M. Zastanawia mnie, czym jeszcze interesuje się Twoja poetycka dusza. Uchylisz rąbka tajemnicy?

P.G.S. Mam wiele zainteresowań. Kiedyś, gdy miałem sprawne ręce to malowałem obrazy. Nadal zbieram różne bibeloty i przedmioty sztuki użytkowej. Pragnę obalić twierdzenie "homo homini lupus est".

W.M. Mam odczucie, że każdy może to zrobić we własnym systemie wartości. Wystarczy być dla człowieka człowiekiem. Twoją poezję czytam z zaciekawieniem. Co znajdziemy w najnowszym tomiku? Czy już jest w księgarniach?

P.G.S. Mój najnowszy tomik to "Lekcja historii". Jest w nim wiersz przełożony na 26 obcych języków oraz inne moje wiersze związanie z Ziemią Śląską. Moje tomiki nie są rozprowadzane przez księgarnie.

W.M. Wobec tego odsyłamy czytelników bezpośrednio do Autora. To pytanie zadaję standardowo: kto czyta Twoje „rękopisy” nim trafią do wydawcy?

P.G.S. Do moich rękopisów ma wgląd moja życiowa partnerka.

W.M. Twoje życiowe motto lub ulubiony cytat to…?

P.G.S. Moje motto to: Człowiek nie urodził się sobie.

W.M. Bardzo refleksyjne i warte rozważenia. Serdecznie dziękuję za rozmowę. Życzę pięknych inspiracji i oczywiście dalszych twórczych sukcesów 😊

P.G.S. Ja również dziękuję.

Dla Kredensu Literackiego Wioletta Milewska